Sławni uczniowie Górskiego

1873 – 1940

Polski powieściopisarz i tłumacz okresu modernizmu. Wraz z Władysławem Reymontem głównyprzedstawiciel realizmu w sztuce Młodej Polski. Ukończył studia przyrodnicze w Monachium i Zurychu.
Do jego najpopularniejszych dzieł należą: „Próchno” (1903) i „Ozimina” (1911).

1901 – 1942

Działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, publicysta.
W latach 1928-1933 Sprawował mandat posła na sejm II i III kadencji Sejmu RP.
Był twórcą i przewodniczącym czerwonego Harcerstwa TUR.

Psycholog, trener w szkoleniach dla nauczycieli i projektach dla osób niepełnosprawnych i ich rodzin (m.in. Młodzi Intelektualnie Sprawni A Ruchowo Niepełnosprawni).
Współautor podręcznika WDŻ dla Gimnazjalistów pt. „Kim Jestem?”.

W latach 1999-2014 publikował w czasopismach i poradnikach („Niebieska Linia”, „Prawo i płeć”, „Poradnik nauczyciela”. „Poradnik wychowawcy”, „Trudne sytuacje w szkole podstawowej”, „Trudne sytuacje w gimnazjum i szkole ponadgimnazjalnej”, „Atrakcyjne zajęcia świetlicowe i kółka zainteresowań”, „Twórcza szkoła”, „Nowa Szkoła. Skuteczne zarządzanie w praktyce”, „Menagement w przedszkolu”, „Poradnik sekretarza szkoły”, „Trendy. Internetowe czasopismo edukacyjne”). Od 2010 roku publikuje w tygodniku „Głos Nauczycielski”, a od 2013 roku w miesięczniku „Dyrektorze Szkoły”.

Członek Klub Sceptyków Polskich (organizacji non profit zrzeszonej w European Council of Skeptical Organisations – ECSO), którego celem jest upowszechnianie rzetelnej psychologicznej wiedzy naukowej i ujawnianie działalności pseudonaukowej.

1923 – 1944

Pseudonim „Antek Rozpylacz”. Żołnierz powstania warszawskiego w Batalionie „Sokół”. Poległ w 8 dniu powstania. Stał się symbolem bohaterstwa młodzieży powstańczej. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

1876 – 1909

Polski kompozytor i dyrygent. Autor m.in. ponad 101 pieśni oraz różnych utworów orkiestrowych, w tym 6 poematów symfonicznych. Przedstawiciel nurtu późnego romantyzmu. Również taternik, fotografik i publicysta.
Działał w Towarzystwie Tatrzańskim, publikował artykuły z wędrówek górskich, pasjonował się wspinaczką, jazdą na nartach, fotografiką; stał się jednym z pionierów polskiego taternictwa.
Zginął w Tatrach, przysypany lawiną śnieżną, podczas samotnej wycieczki górskiej na nartach, w drodze z Hali Gąsienicowej do Czarnego Stawu, u stóp Małego Kościelca. Obecnie znajduje się tam tablica pamiątkowa. Pochowany został 16 lutego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 

1979 –

Pseudonim ELDO. Polski raper, muzyk, autor tekstów, a także dziennikarz radiowy.. Należał do zespołu hip-hopowego Grammatik. Współpracuje z polskimi
oraz zagranicznymi muzykami. Ukończył studia filozoficzne.
Wraz z członkami zespołu prowadził przez pewien czas wytwórnię muzyczną
Frontline Records.

1927 – 2002

Właściwie Tadeusz Szymon Kobyliński. Grafik, rysownik, satyryk, karykaturzysta, historyk i scenograf (głównie teatralny, ale także filmowy), jeden z prekursorów polskiego komiksu. Zilustrował ponad 300 książek oraz wydał 20 własnych.
Jego Ilustracje można zobaczyć w „Panu Tadeuszu” oraz w "Trylogii".

Był także eseistą i pisarzem oraz autorem programów telewizyjnych i radiowych.

Przewodniczył jury, które wybrało ostateczną wersję graficzną Orderu Uśmiechu, autorstwa 9-letniej Ewy Chrobak. 21 marca 1969 roku przyznano mu Order Uśmiechu, a odznaczenie i legitymację z numerem 16 odebrał 18 czerwca 1970 w Opolu z rąk Wandy Chotomskiej.

1971 – 2015

Aktorka teatralna i filmowa. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Była aktorką Teatru Dramatycznego w Warszawie.

Prowadziła zajęcia teatralne z dziećmi.
Grała również epizodyczne role w serialach takich jak „Plebania”, „Szpilki Na Giewoncie”, "Klan", "Samo życie", 

1940 –

Absolwent SGPiS (obecnie SGH), stypendysta Delhi School of Economics, doradca w firmie International Development Group w Waszyngtonie, tłumacz i autor słowników terminologii gospodarczej oraz artykułów z zakresu finansów i handlu zagranicznego oraz artykułów z zakresu finansów i handlu zagranicznego.

1908 – 1991

Autor plakatów, ilustracji książkowych, karykaturzysta, satryk, założyciel tygodnika satyrycznego „Szpilki” i warszawskiego Muzeum Karykatury.
Ukończył malarstwo, grafikę użytkową i scenografię na warszawskiej
Akademii Sztuk Pięknych.
Został uhonorowany tytułem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.

Były reporter głównego wydania „Wiadomości TVP oraz TV Puls oraz były prowadzący TVN „Uwaga”. Przez 10 lat reporter Radia Zet, korespondent wojenny, laureat nagrody „Ostrego Pióra” przyznawanej przez Business Centre Club.

Zwycięzca polskiej edycji światowego konkursu „Journalistic Excellence Award” organizowanego przez Uniwersytet Columbia w Nowym Yorku.

Pisał reportaże m.in. dla „Polityki”, „Gazety Wyborczej”, „Przekroju” i magazynów kobiecych. 
Autor książek: "Login", "Notebook".

1899 – 1991

Pseudonim Bukowski. Polski historyk sztuki, muzeolog, profesor UW.
W latach 1936-1982 Dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie.
Szczególnie zasłużony dla ratowania kultury narodowej podczas II wojny światowej.
Utworzył Towarzystwo Przyjaciół Warszawy.

1978 –

Polski dziennikarz, reporter W stacji telewizyjnej Polsat. Studiował w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w wielu stacjach telewizyjnych i radiowych, w tym w Radiu ESKA czy TVN24 oraz współpracował z tygodnikiem Wprost. Od 2001 reporter w TVN24. Dla stacji relacjonował najważniejsze wydarzenia polityczne. Od października 2004 do grudnia 2011 reporter Wydarzeń w telewizji Polsat. Zajmował się tematyką polityczną.

Do października 2016 był redaktorem naczelnym serwisu internetowego NaTemat.pl 
i prezesem spółek kontrolujących grupę. 
Do lutego 2020 roku pełnił funkcję redaktora naczelnego portalu internetowego Wirtualna Polska. 
W styczniu 2020 powrócił do prowadzenia programu publicystycznego Graffiti w Telewizji Polsat i Polsat News

1899 – 1954

Kompozytor, dyrygent, pedagog i krytyk muzyczny. Grał na organach, skrzypcach, altówce i fortepianie.
Przed wojną był organistą i kierował kilkoma chórami (m.in. w kościele Św. Krzyża
w Warszawie, „Znicz” Pracowników Gazowni Miejskiej, młodzieży handlowej).

W latach 1945-1947 był dyrektorem Państwowej Filharmonii w Krakowie, a w latach 1947–1948 dyrektorem Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie. Od roku 1949 pracował na stanowisku profesora w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej
w Warszawie, gdzie wykładał kompozycję, instrumentację i kontrapunkt.

Został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski 
za wybitne osiągnięcia w dziedzinie twórczości muzycznej oraz zasługi na polu upowszechnienia kultury muzycznej.

1922 – 1984

Polski pisarz i publicysta. Był Korespondentem polskim na Procesach Norymberskich. Prezenter popularnego w latach 70 programu Publicystycznego „Monitor”.

Prezes stowarzyszenia Autorów ZaiKS. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim
z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

1904 – 1973

Polski chirurg, twórca polskiej szkoły chirurgii klatki piersiowej i serca.

Podczas II wojny światowej był lekarzem działającym w konspiracji (pseudonim: Krab).
Pod jego kierownictwem w Klinice chirurgii przy Instytucie Gruźlicy u corób płuc po raz pierwszy w Polsce zastosowano urządzenie zwane płucosercem.

1972 –

Pseudonim Sidney Polak.
Polski muzyk, kompozytor, autor tekstów, a także producent muzyczny, inżynier dźwięku i dziennikarz radiowy.
Karierę muzyczną rozpoczął w 1988 roku.
Od 1990 perkusista zespołu T.LOVE.

1874 – 1925

Działacz niepodległościowy, ruchu robotniczego i oświatowy. Pseudonimy A.Górnik, Leopold.
Polski polityk PPS.
W latach 1918-1919 pełnił funkcję ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego.
Był współautorem systemu szkolnictwa (nazywanego programem Praussa), zakładającego tworzenie szkół ze świeckim nauczycielstwem i nauką religii prowadzoną przez duchownych (w zależności od wyznania deklarowanego
przez rodziców uczniów).

1919 – 1984

Polski pisarz, eseista, dramaturg. Podczas II wojny światowej działał pod pseudonimem „Modrzew”.
Podczas okupacji działał w Związku Jaszczurzym, walczył w Armii Krajowej oraz podczas powstania warszawskiego.
W 1974 otrzymał nagrodę marynistyczą im. M. Zaruskiego.

1899 – 1978

Pianista, dyrygent, pedagog i kompozytor.
Po ukończeniu gimnazjum pobierał nauki z muzyki pod okiem wielu przedwojennych kompozytorów z zakresu przedmiotów teoretycznych, gry na fortepianie
oraz dyrygentury.

Jako dyrygent prowadził chóry amatorskie oraz zawodowe (Chór Oratoryjny przy Filharmonii Warszawskiej). Uczył również śpiewu chóralnego w gimnazjach warszawskich. Był pedagogiem w Szkole Muzycznej im. M. Karłowicza i Kolegium Muzycznym. W czasie II wojny światowej występował w warszawskich kawiarniach
i uczył gry na fortepianie. 
Stworzył wiele kompozycji, głównie na fortepian i głos.

Był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in.: Nagrodę Prezesa Rady Ministrów
za twórczość dla dzieci, Nagrodę Polskiego Radia i ZAiKS za piosenki młodzieżowe oraz wyróżnienie Ministerstwa Kultury i Sztuki za pracę pedagogiczną.

1973 –

Polski operator, reżyser i scenarzysta filmowy. Twórca nagradzanych na całym świecie filmów dokumentalnych. Członek Polskiej Akademii Filmowej i Europejskiej Akademii Filmowej (EFA). W 2014 był ekspertem Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej .

Absolwent wydziału operatorskiego Łódzkiej „Filmówki”.
Laureat wielu nagród filmowych.
W 2006 roku po raz pierwszy samodzielnie pokierował pracą ekipy zdjęciowej przy filmie „Plac Zbawiciela”, za który zdobył „Złotą Żabę” na festiwalu filmowym Camerimage.
W 2011 roku otrzymał prestiżową nagrodę „Srebrnego Niedźwiedzia”, na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie za zdjęcia do „Nagrody”.

1972 –

Polski działacz na rzecz ochrony przyrody i dziennikarz związany z „Gazetą Wyborczą”.
Autor artykułów i książek o tematyce przyrodniczej.  
Zajmuje się tematyką przyrodniczą, szczególnie zwierzętami oraz wpływem człowieka na ich środowisko naturalne.
Brał udział w wielu akcjach mających na celu ochronę przyrody.
Zainaugurował akcję obrony Doliny Rospudy.

1975 –

Specjalista komunikacji społecznej, wykładowca retoryki na wydziale Dziennikarstwa
i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadzi również zajęcia o mediach w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej.
Współpracował z agencjami Public Relations, TVP oraz pismami, np. Polityka, Gentleman, Playboy, Przekrój i innymi.

Członek Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Międzynarodowego Towarzystwa Socjologicznego.
Współautor książki „Krótki Kurs Samoobrony Intelektualnej”.

1896 – 1979

Pseudonim „Wiech”.
Polski prozaik, satyryk, publicysta i dziennikarz.
Jest uznawany za uosobienie warszawskości z uwagi na swoją twórczość pisaną stylem gwarowym, nazwanym „Wiechem”. Nazywany „Homerem warszawskiej ulicy”.

Najbardziej znane są jego felietony, których miejsce akcji usadowione jest na terenach przed i powojennej Warszawy.

1975 –

Niezależna dziennikarka naukowa.
Popularyzuje wiedzę z zakresu nauk przyrodniczych, psychologii, medycyny, językoznawstwa i socjologii.

Od 2003 roku do września 2010 roku kierowała działem nauki tygodnika „Przekrój”. Od 2006 do 2009 roku redagowała kwartalnik popularnonaukowy „Przekrój nauki”. Współpracowała z „Polityką”, „Newsweekiem”. Pracowała w Centrum Nauki Kopernik.
Autorka popularnonaukowej książki dla dzieci pt. „Brud”.

1901 – 1981

Polski biskup rzymskokatolicki, arcybiskup metropolita gnieźdźieński i warszawski oraz prymas Polski w latach 1948-1981. Kardynał od 1953. Również członek Franciszkańskiego Zakonu Świeckich.
Miał duży udział w wyborze Karola Wojtyły na papieża.

Uważany za jednego z największych Polaków XX wieku, zwany „Prymasem Tysiąclecia”, mąż stanu, obrońca praw człowieka, narodu i Kościoła, doktor prawa kanonicznego, kaznodzieja, publicysta, kapelan duszpasterstwa Wojska Polskiego.
Twórca akcji duszpasterskich: Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego czy Wielkiej Nowenny Tysiąclecia, inwigilowany przez represyjny system UB i SB oraz internowany przez władze komunistyczne PRL.

Pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego. 

1939 –

Znany polski reżyser i scenarzysta filmowy.

Oprócz filmów tworzy przedstawienia teatralne i operowe realizowane w kraju
oraz za granicą.
Przed studiami reżyserskimi w Łódzkiej „Filmówce” studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Wykładowca na 3 polskich uniwersytetach.

Laureat wielu prestiżowych nagród filmowych i tytułów naukowych na polskich uczelniach.